Tedavi için sanal gerçeklik nasıl yardımcı olabilir?

Bir yazıda yayınlanan yılında Lancet Psikiyatri , araştırmacılar kendi bilgisine, onların sanal gerçeklik (VR) ilk randomize kontrollü bir çalışma tabanlı olduğunu ifade bilişsel davranışsal terapi , sosyal işleyişini iyileştirmek ve paranoid düşünceler azaltmak için çalıştı (TCMB) psikotik bozukluklara sahip insanlar.
“Ek,” diyor başrol oyuncusu Roos MCA Pot-Kolder, Hollanda’daki Vrije Universiteit Amsterdam’dan, “sanal gerçekliğin BDT’si standart tedaviye paranoid duyguları azaltıyor, endişe ve sosyal davranışlarda güvenlik davranışlarının kullanımı, standart tedaviye tek başına kıyasla .”
Bu çalışmada, psikotik bozukluklu benzer kişilerden oluşan iki grup karşılaştırıldı: bir (müdahale grubu) olağan tedaviyi artı VR CBT ve diğeri (“bekleme listesi kontrol grubu”) her zamanki tedaviyi almaya devam etti.
Genel tedavi, antipsikotik ilaç almak, bir psikiyatristle düzenli temas kurmak ve sosyal ve toplumsal ortamlarda, günlük aktivitelerde ve kişisel bakımda işleyişin iyileştirilmesi için bir psikiyatri hemşiresinden destek almaktan oluşuyordu
Çalışmanın sonuçları umut verici olsa da, kapsamı, BD BDT’nin uzun vadeli etkilerine bakmayı içermedi ve tedavinin yaygın klinik kullanım için değerlendirilmesinden önce daha fazla araştırmaya ihtiyaç duyuldu.
Araştırmacılar ayrıca, daha fazla çalışmanın, VR CBT’nin standart tedavi yöntemiyle olan “tedavi etkilerini ve maliyet etkililiğini” karşılaştırması gerektiğini ileri sürüyorlardı; çünkü bu çalışmalar, yararlı etkilerin sadece ek bir tedaviden kaynaklanabileceğini göz ardı edemiyordu.

BDT bilişsel terapi ve davranış terapisini birleştiren yaygın olarak çalışılmış ve yaygın olarak kullanılan bir psikoterapi türüdür. Yöntemleri tedavi edilen hastalığa veya problemlere göre değişir.
BDT’nin temel prensibi, tüm psikoterapilerinkiyle aynıdır – yani, hisler, düşünceler ve davranışlar birbiriyle bağlantılıdır ve iyiliği etkiler.
BDT ve psikanaliz gibi geleneksel psikoterapi biçimleri arasındaki ana fark, TCMB’nin öncelikle mevcut problemlere ve bunları nasıl çözeceğine ve geçmişi anlamaya çalışmasına daha az odaklanacağıdır.
Örneğin, geçtiğimiz günlerde aradığınızı bildiğiniz birisine “merhaba” dediğiniz bir CBT oturumunda açıklayabilir ancak yanıt vermediniz.
Olayı değerlendirmen, “Sally beni sevmiyor, selamımı göz ardı ediyor.” Bu, kendinizi kötü hissetmenizi sağlar ve gelecekte Sally’den kaçınmak ister.

CBT terapisti daha sonra alternatif bir değerlendirme ve “Sally’nin fark etmediğini, belki de hasta olduğunu anlamamış” bir “nötr” cevabı düşünmenizi tavsiye edebilir. Belki de onu aramalı ve nasıl olduğunu görmeliyim. ”

Bu kavrayıştan sonra, bir sonraki adım, kendi gerçek yaşam senaryolarınızda alternatif ve daha tarafsız düşünceleri ve davranışları uygulamaya koymaya çalıştığınız “maruz kalma temelli terapötik egzersiz” olacaktır.
Yeni çalışma yazısında araştırmacılar, psikozlu kişilerin yüzde 90’ının tehdit altında olduklarına ve başkalarının bunlara zarar vermek istediğine inandıklarını belirtiyor. Sonuç olarak, diğer insanlarla birlikte olmaktan kaçınırlar, birkaç arkadaş ve tanıdıkları olurlar ve kendi başlarına çok fazla zaman geçirirler.
BDT psikozun tedavisinde çok başarılı bir şekilde kullanılmasına rağmen, sosyal işlevsellik ve paranoyayı azaltma yeteneği sınırlıdır.
Bunun bir nedeni, alternatif cevapların uygulanmasına yönelik doğru senaryoların ortaya çıkmayabileceği ya da terapötik bir değere sahip olmadıkları çok nadir olabilir. Bir diğeri, terapistin durumu daha iyi – ve daha az istenmeyen – olayların ortaya çıkması için kontrol etme şansı olmamasıdır.

Araştırmacıların deneyde kullandıkları VR CBT, senaryonun kontrol edilmesini sağlar. Toplamda, 116 katılımcı mahkemeye katıldı. Müdahale grubuna ya da kontrol grubuna (her grupta 58) eşit sayıda rastgele atanmışlardır.
Hepsi VR CBT alan müdahale grubu ile çalışma boyunca standart bakım almaya devam etti.
Denekler, BDT tedavisinin tamamlanmasından 3 ay sonra ve daha sonra 6 ayda olmak üzere başlangıçta değerlendirmelere tabi tutuldu. Bunlar sosyal katılım (ya da başkalarının şirketlerinde geçirilen süre), algılanan sosyal tehdit, anlık anksiyete ve anlık paranoya önlemleri verdi .
VR CBT, 8–12 hafta boyunca her biri 1 saat süren 16 seans şeklini aldı. Oturumlar sırasında, katılımcılara bir kafa üstü ekran ve bir gamepad yardımıyla dört tip VR senaryosuna, bir otobüse, bir sokakta, bir kafede ve bir mağazada maruz kaldık.

Sistem, terapistin her katılımcı için senaryoları kişiselleştirmesine ve paranoid düşüncelerini, korkusunu ve gözle temastan kaçınmak gibi “güvenlik davranışlarını” tetikleyen sosyal ipuçlarını üretmesini sağlamıştır.

Terapist, senaryodaki diğer tarafların (“avatarlar”) sayısını, neye benzediklerini ve katılımcılara karşı davranışlarını kontrol edebilir.

Senaryolar çıkartıldıkça, terapistler katılımcılarla konuşmuşlar ve onlara ipuçlarının yanıtlarının cevabını bulmaya, ele aldırmaya ve bunlara meydan vermelerine yardı mcı olabilir. Araştırmanın sonuçları, 3 aylık değerlendirmedeki kontrollerle karşılaştırıldığında, VR BDT katılımcılarının diğerleriyle daha fazla zaman harcamadığını gösterdi.Ancak, 6 aylık değerlendirme, kontrol grubunun diğerleriyle daha az zaman harcadığını ve VR CBT grubunun biraz daha fazla zaman harcadığını gösterdiği için, bu noktada sosyal katılım puanlarında önemli bir fark olduğu görülmektedir.Sonuçlar ayrıca kontrollerle karşılaştırıldığında 3 aylık ve 6 aylık değerlendirmede VR BDT grubunda paranoya ve anksiyetede azalma göstermiştir. Ancak algılanan sosyal tehdit puanında böyle bir azalma yoktu.Ek olarak, 3 aylık ve 6 aylık değerlendirmelerde, VR CBT katılımcıları daha az “sosyal biliş sorunu” na sahipti ve daha az güvenlik davranışı kullandılar.

Bağlantılı bir editör yorumunda , Norveç’teki Bergen Üniversitesi’nden Dr. Kristiina Kompus, VR ve mobil platformlar gibi yeni teknolojiler sayesinde psikoterapi araçlarının çeşitliliğinin genişlediğini belirtiyor.
O, VR araçlarıyla terapistin, “bilişsel davranışçı terapi bağlamında maruziyete daha ince ayarlanmış bir yaklaşım” vermek için avatarları ve durumları kontrol edebileceğini açıklıyor.
“Basit fobiler ” üzerindeki etkiyi araştıran çalışmalardan elde edilen kanıtlar var, Dr. Kompus, “sanal gerçeklik temelli maruz kalma tedavisi” nin anksiyete bozukluklarını tedavi etmek için etkili olabileceğini söylüyor.
Bununla birlikte, “sanal gerçekliğin terapiye getirebileceği faydaların, psikoz hastalarında pozitif ve negatif semptomlar veya sosyal katılım gibi sosyal bilişleri içeren karmaşık zorluklara uzanıp genişletmediğini” belirleme gereği vardır.

“Bu denemedeki tüm hastaların her zamanki tedavisi ile devam ettiğini ve sanal gerçeklik BDT’nin eğitimli terapistler tarafından yönetildiğini belirtmek önemlidir.”

Roos MCA Pot-Kolder