Hepimiz anne babalarımızı izleyerek hayatı öğreniyoruz. Bizim anne babalık rollerimizi oluşturan şeyde kendi anne babalarımız ve onlarla yaşadıklarımız. Ya onlar gibi olmak istemiyoruz ya onlara tamamen benziyoruz ya da onlara benzememek için tam tersini yapmaya çalışıyoruz.
Dolayısıyla çocuklara karşı davranışlarımızı çok etkiliyor.
Yani çok katı ve kuralcı ebeveyniniz babanız var diyelim kendi çocuğunuza hiç kural koymayabiliyorsunuz bu da sınırsızlığın kapısını aralayabiliyor. Her şeyi doğru yapmayı hedefleyen bir ebeveynininiz varken kendi çocuğunuzu her şeyini doğru yapmaya çalışabiliyorsunuz.
Bu da ilişkiyi kaçırmaya neden oluyor.
Fark ediyorum ki herkes de terapi sürecinde çocuğunu ele almaya çalışıyor ama aslında çocuklarımızla ilişkimizi etkileyen şey kendi çocukluğumuz bunu ele almak çocuğumuzla ilişkimizi değiştirecek en önemli nokta.
