Bir gün mutfağımızda üç tane tam zamanlı çalışan bir tane stajyer arkadaşımız orada çalışıyoruz. Çalışırken bir tam zamanlı arkadaşımız stajyer arkadaşımızdan bir şey yapmasını rica etti. Rica ederken ne yapması gerektiğini aktardı. Daha sonra stajyer arkadaşımız şöyle bir cevap verdi.”Ben bunu yapamam”. Çokta komplike bir iş değildi. Sadece üniversitemizde hocamızın öğrettiği bir şeyde değildi. Hayattan bir şeydir. Dolayısıyla ben bunu yapamam cümlesini duyduk bir sessizlik oluştu. İşler bir kenara bırakıldı ve üstüne tartışmaya başladık. Tam olarak neyi yapamayacağını konuşmaya başladık.
Burada ben yapamam lafının altına biraz daha girmek lazım sanki. Genç hayatına iş hayatına olan. Genç yaşta sorumluluk altına giren.
Yada sahaya ilk defa atlamış olan. Gerçekten duygusu düşüncesi davranışı olan bir insanla konuşmak durumunda kalmak. Sudan çıkmış balık gibisin.
Ben yapamam bunda çok çıkabilen bir cümle. Bu sadece bir cümle olarak çıkmasa bile his olarak davranış olarak karşımıza gelen bir şey. Bunun altına biraz daha girmek lazım. “Bugün şöyle bir beklentim var “. “Ben diplomayı alıp , şu eğitimi alıp sonra bunu yapmalıyım”. “Hazır olduğumda bir şey yapmalıyım”. Hazır olduğun şeyi yapmak çok güzel bir şey. Sadece bununla ilgili bir sürece ve eğitime dayandırmak. Evet. Biz psikoloji eğitimini üniversitede alıyoruz. Ama 3 canlı bir insanla çalışırken oradaki ilişkiyi diplomadan sonra olmuyor. Bir telefon görüşmesinin nasıl geçeceğini oradan öğrenemiyoruz. Buda bizim işimizi hepsini daha iyi yapabileceğimiz şeyler. Biz bunu aslında şuan hali hazırda başlıyoruz. Gelişim kendi zorladığı neyi daha iyi yapabilmek istediğini fark edip onun bir tık üzerine gittiğinde başlıyor. Bu ne bir diplomada nede bir eğitim alıp almamakla sınırlı. Bu senin buna başladığın an başlamış oluyor.
