Kilo Kaybetmek Bizi Nasıl İştahlı Yapar

Araştırmacılar, sonuç olarak, kilo veren kilolu bireylerin aç hissetmekle yaşamayı öğrenmek zorunda kalabileceği sonucuna varmışlardır.

Onlar var onların son bulgular, düşündürmektedir şimdi yayınlanmıştır içinde Fizyoloji-Endokrinoloji ve Metabolizma American Journal, fikrini desteklemektedir obezite uzun süreli hastalık olarak ele alınmalıdır.

Tip 2 diyabet benzer bir şekilde tedavi edilir ve bu durumdaki bireyler, kazançlarının üstesinden gelmelerine yardımcı olmak için yakından izlenir.

“Obeziteyi kısa süreli bir hastalık olarak tedavi etmekten vazgeçmeliyiz” diyerek, hastalara hasta sunarak “Norveç Bilim ve Teknoloji Üniversitesi Klinik ve Moleküler Tıp Bölümü’nde yardımcı doçent olan Catia Martins,” Bazı destek ve yardım, ve sonra sadece kendileri için savunuyorlar.

Amerika Birleşik Devletleri’nde obezite yaygındır ve yetişkin nüfusun yüzde 36.5’ini etkiler. Tedavi için yılda 147 milyar dolardan fazla para harcıyor.

Obezite, hem ABD’de hem de dünyada kalp hastalıkları, inme, diyabet ve bazı kanserler gibi önde gelen ölüm nedenleri olan ciddi sağlık sorunlarıyla bağlantılıdır.

Martins ve meslektaşları, 2 yıllık bir kilo verme programında yer alan ve üç haftalık 3 haftalık oturumlara katılan morbid obez yetişkinleri incelediler.

Morbid obez, 40’tan büyük bir vücut kitle indeksine ( BMI ) sahip olarak tanımlanır.

Her bir oturumda, katılımcılar tavsiye ve terapi aldılar ve kilo verme ve diyet ve egzersiz yoluyla bunu nasıl başarabileceklerini öğrendiler.

Martins, “İki yıl boyunca obezite tedavisinde altın standardını morbid obezite olan 34 hastaya verdik” diyor.

Yerleşim oturumları arasında katılımcıların, her gün sağlıklı bir diyet yapmaları ve egzersiz yapmaları hakkında öğrendiklerini sürdürmeleri istenmiştir.

Tüm katılımcılar, programın başlamasından 4 hafta, 1 yıl ve 2 yıl sonra açlık ve doluluk duyguları hakkında kan örnekleri verdiler ve anketleri doldurdular. Ekip, kan örneklerinden açlığı ve dolgunluğu veya tokluğu kontrol eden hormon düzeylerini değerlendirebildi.

Katılımcılar 4 haftalık değerlendirmede doluluk duygularında bir değişiklik bildirmemişlerdir ancak 1 ve 2 yıllık sürekli kilo kaybından sonra bir azalma bildirmişlerdir. Buna karşılık, 1- ve 2 yıllık değerlendirmelerde açlıkta önemli bir artış olduğunu bildirmişlerdir.

Kan testleri, 1 ve 2 yıllık sürekli kilo kaybından sonra hem tokluk hem de açlık hormonlarının daha yüksek seviyelerini gösterdi.

Çalışmanın yazarları, açlık hormonu ghrelinindeki artışın, tokluk hormonlarındaki artışı “geçersiz kıldığını” öne sürüyor.

“Bu demektir ki,” diyerek, “yaşam tarzı müdahaleleriyle, diyet ve egzersizi birleştirerek önemli miktarda kilo kaybeden şiddetli obezite olan hastaların uzun vadede artan açlıkla başa çıkmak zorunda kalacaklarını” yazıyorlar.

Genel olarak, katılımcılar 2 yıl boyunca ortalama 11 kilogram (yaklaşık 24 pound) kaybettiler ve bunun yaklaşık yarısı ilk 3 haftada döküldü.

Programdan sonra katılımcıların sadece yüzde 20’si kilo kaybını sürdürdü. Martins, bunun tesadüfi bir araştırma ile aynı doğrultuda olduğunu söylüyor: obez olan çoğu insan kilo kaybı sağlayabilir – hatta kendi başlarına – ama bunların yüzde 80’i daha sonra tekrar ortaya koyar.

“Obezite, kişinin hayatının geri kalanı için günlük bir mücadeledir.”

Catia Martins