Gelişim psikolojisi: Paylaşmak
Okul öncesi çocuklar, iyi zamanlar paylaşılırken nelerin dışarıda bırakıldığını hissediyorlar. Yeni bir çalışmada, Ludwig-Maximilians-Universitaet (LMU) Münih’teki araştırmacılar, 3 yaşındakilerin diğerlerinde olumsuz duyguları beklediklerini ve tepki olarak kendi davranışlarını ayarlayabildiğini gösteriyor.
Neden başkaları ile paylaşabileceğimizi, kendimiz için de saklayabileceğimiz niçin? Özenli bir kaynağın bir kısmını bir başkasına tahsis etme isteği, çocukluk döneminde ortaya çıkan olumlu yanıtların kökenine ve gelişimine ışık tutabilecek davranışsal bir örüntüdür. Yeni bir çalışmada, LMU’nun Markus Paulus (Gelişim Psikolojisi Profesörü ve Erken Çocuklukta Psikoloji Profesörü) ve Dalhousie Üniversitesi’nden Profesör Chris Moore (Halifax, Nova Scotia) şimdi, okul öncesi çocukların başka bir çocuk almasına izin vermeyi tercih ediyor. Kontrol ettikleri değerli bir meta, çocuğun karar vermemeye karar vermelerinin ne kadar iyi hissettireceğini ne kadar iyi tahmin edebildiklerine bağlıdır. Sonuçlar Sosyal Gelişimin çevrimiçi baskısında görünür.
Araştırmanın yazarları, farklı yaşlardaki okul öncesi çocuklarından, birisinin onlarla paylaşıp paylaşmadığına bağlı olarak, nasıl hissettiklerini veya başka bir çocuğun hissettiğini hayal etmelerini istedi. Herkesin kendi payını aldığı zaman dışarıda bırakılmasının nasıl bir şey olduğu konusundaki anlayışlarının sadece bir bireyden diğerine farklılık göstermediği, aynı zamanda sırayla başkalarıyla paylaşmaya hazır olmalarına da bir etkisi olduğu ortaya çıktı. “Başkalarının biriyle paylaşamadığı zaman ne kadar kötü hissettiğini daha iyi bilen çocuklar, sonraki kaynak tahsis görevinde daha cömert davrandılar.”
Cömert olmayı öğrenmek
Çalışmada üç gruba ayrılan üç ve altı yaşları arasında 82 katılımcı yer almıştır. Birinci gruptaki çocuklar, deney yapan kişi tarafından, başka bir insanın onlarla bir şeyler paylaşıp paylaşmadığını hissettikleri ve duygularını, mutlu yüz ifadeleri gösteren bir dizi resim kullanarak nasıl hissettiklerini düşünmeleri için bireysel olarak sorulmuştur. İkinci grubun üyeleri başka bir çocuğun aynı durumda neler hissedebileceğini hayal etmelerini istendi. Çocuklara daha sonra birbirleriyle ve başka bir çocukla paylaşmak için renkli çıkartmalar verildi (sadece resim olarak gösterilir). Kaynak tahsis görevindeki iki grubun cevapları daha sonra, bir başkasının çocuğunu çıkarması istendi olan çocuklardan oluşan bir kontrol grubuyla karşılaştırıldı.
Paulus, “Birlikte olmanın ya da olmamasının duygusal sonuçlarının farkındalığı, kendi cömertliği üzerinde bir etkiye sahip” diyor. “Bazı kaynaklar başkalarına tahsis edildiğinde boş bırakılmayla ilgili duyguları düşünmeye teşvik edilen çocuklar, kontrol grubundakilerden daha cömert olduklarını kanıtladılar.” Dahası, önleme – ve kaçınmak isteyen – başka bir çocuğa dışarıda bırakılmaktan kaynaklanan hayal kırıklığı, alıcıyı mutlu etme fikrinden daha cömert bir teşviktir. Paulus, “Bunun olası bir açıklaması” olumsuzluk önyargıları “olarak adlandırılıyor. Bu da, davranışlarımızın olumlu duyguları kışkırtmak istemesiyle olumsuz duyguları önleme isteğinden daha fazla etkilendiğini ima ediyor.
Çalışma ayrıca üç yaşındaki çocukların bile, bir paylaşım turunda göz ardı edildiğinde başkalarının neler hissedebileceğini öngörebildiğini gösterdi. Bu kapasitenin mevcut olduğu derece, test edilen tüm yaş gruplarındaki bireyler arasında değişmektedir. Hayatın ilk iki veya üç yıllarında öğrenmek, duygularımız tarafından çok kuvvetli bir şekilde etkilenmektedir. Paulus, örneğin, başkaları tarafından yapılan araştırmalar, ebeveynleri kendileriyle duyguları hakkında konuştukları çocukların, başka bir çocuğun duygusal durumunu daha iyi tahmin edebildiklerini belirtmiştir. En son çalışmaları, çocukların başkalarıyla paylaşmaya hazır olmalarını nasıl teşvik edebileceğini gösteriyor:
“Birinin dışarıda kaldığında başkalarının ne hissettiğini anlamasına yardımcı oluyor.”
