Bağlanma terapisi ebeveyni ve çocuk arasında gerçek yaşam etkileşimlerini sağlamayı ve özellikle ebeveyninin çocuğa yönelik duyarlılığını arttırmalı ve tepki verme biçimini düzenlemeyi içermektedir. Ebeveyni çocuk etkileşimine dayalı bu yaklaşım ebeveyninin çocuğun probleminin daha çok farkında olmasına yardımcı olmayı ve ebeveyninin çocuğa duyarlı bir tepki vermesini engelleyen faktörlere ele almayı içermektedir.
Bu amaçla aslında bağlanma terapisinde Ebeveynlerin öncelikle kendi bağlanma öykülerinin düzenlemelerine yardımcı olmaktadır.
Ebeveyniler arasında bağlanmayı ve iletişimi güçlendirecek çocuk ve ebeveynine düzeltici duygusal deneyim sağlanacak ebeveynlere çocuklarına güvenli bağlanma sağlayacak yeni ebeveynlik yollarını öğrenmelerini aslında yardımcı olunur.
